Een zachte fluistering
Ergens betwijfel ik ook wel of we dat nog wel willen en of ergens diep in ons wezen nog wel naar verlangen.
We hebben namelijk onze oren volgepropt met de headphones en met luide geschreeuw van de televisie en nog meer andere afleidingen.
Waar heb ik het nu precies over?
Over het zachte gefluister die op een zachte aanraking van de wind lijkt, of de kleine druppels op een raam; die een zachte therapie geluid maakt voordat je in slaap valt.
Een zachte fluistering die van God uitgaat, Hij is zeker op zoek naar velen van ons menselijke soort om woorden in te fluisteren. Zijn gefluister schreeuwt uiteraard niet en is zeker wel te horen mits je oren vrij zijn van alle vooroordeel en waanzin.
Maar hoe maken we onze oren vrij, met zoveel boodschappen om ons heen en hoe maken we onszelf vrij van alle vooringenomen oordelen?
In mijn boek Hij sprak tot mij door de boomstam, schrijf ik hier uitgebreid over, maar ik licht graag een stukje toe.
Om zijn mooie gefluister te horen hebben we eerst vrijheid nodig van onze waanbeelden en onze eigen tekortkomingen erkennen als mens. We hebben met andere woorden God nodig, enkel hij is het pad naar echte geluk. Nu dan er zullen velen zijn die niet met mij eens zijn; zelfs sommige Christenen. Maar dat geeft niet ik schrijf ook niet om u een gebod op te leggen, zie mijn schrijven als een vrijblijvend advies. Een advies van onschatbare waarde voor degene die het willen ontrafelen. Want snelle advies en oppervlakkige woorden vinden snel hun ingang bij de massa mensen. Maar enkel de wijzen weten hoe ze een advies van grote waarde kunnen ontrafelen.
Op pagina 214 van mijn boek schrijf ik over het tekort aan geestelijke opvoeders.
''God heeft de opvoedgave om christelijke babys op te voeden en te verzorgen duidelijk aangewezen als de manier om tot de pasbekeerde door te dringen''(pag214.)
Fluistert een moeder niet zachtjes melodieen aan haar kind om het kind gerust te stellen?
Praten volwassenen niet altijd zachtjes tegen een baby en maken ze niet kleine geluidjes om het kind te troosten? Waarom nemen we dit wel als normaal aan, maar het gefluister van een Opperwezen niet?
Omdat we met de tijd harde mensen zijn geworden, verhard door alle pijn, verlies en grillige lot van dit leven. We hebben onrecht gezien, we hebben (wellicht)onrecht gedaan. Bloed is vergoten en de messen zijn al geslepen, klaar voor de strijd staan we gewapend. Om deze redenen en nog veel meer andere kunnen we niet meer voorstellen of wellicht voelen hoe het is om te fluisteren, laat staan dat iemand in uw oor iets fluistert.
De opvoeding van een mens is van zo een groot belang dat zelfs de grote filosofen uit de Griekse tijd, hier toekomsten van landen en overleving van rassen, mee vergelijkten.
Daarom zijn er in de meeste kerken zoveel mensen die het gefluister van God niet meer horen, het
lawaai is te hard om hun heen. Er is geen rust meer geen meditatie moment, niks.
Daarom hoop ik dat ik u enigzins heb mogen prikkelen met dit schrijven en dat u mijn woorden als gefluister heeft ontvangen. Ook kunt u meer over dit onderwerp en velen anderen terug lezen in mijn boek.
Sta open voor Zijn gefluister.
Net als de regendruppels die zachtjes tegen een raam aanklinken ook zo zijn woorden tegen uw kostbare hart.
Veel gefluister plezier gewenst.
